NOSPR / Hubert Soudant - NOSPR
NOSPR / Hubert Soudant
Benjamin Britten – Simple Symphony
Jean Sibelius – Koncert skrzypcowy d-moll op. 47
Robert Schumann – II Symfonia C-dur op. 61 (instr. Gustav Mahler)
Przed koncertem, o godz. 18.45 w sali kameralnej, odbędzie się spotkanie z Anną Woźniakowską, która omówi wykonywane tego wieczoru utwory.
Po koncercie w foyer NOSPR, Baiba Skride będzie podpisywała płyty ze swoimi nagraniami.
Pierwszą oficjalną kompozycją Benjamin Brittena (1913-1976) jest Sinfonietta op. 1 (1932). Skomponowana rok później neoklasyczna Simple Symphony, ujęta w formę czteroczęściowej suity tańców charakterystycznych, czyni użytek z wcześniejszych prób kompozytorskich Brittena. Zawiera tematy z kilku utworów fortepianowych pisanych w latach 1923-1926 – wprawdzie opracowane, ale zachowujące cechy dziecięcego imaginarium muzycznego.
Koncert skrzypcowy d-moll (1904) należy do najpopularniejszych dzieł Jeana Sibeliusa (1865-1957). W utworze tym, o rozmachu symfonicznym, wirtuozowski popis łączy się z głębią ekspresji. Niekonwencjonalnie umiejscowione kadencje budują zagadkową narrację. Koloryt nadaje zwłaszcza niski rejestr skrzypiec, choć w finale (określił go Sibelius jako danse macabre) muzyka nabiera też olśniewającego blasku.
II Symfonia Roberta Schumanna (1810-1856) powstała w okresie rekonwalescencji po głębokiej depresji roku 1844. Schumann zapisał tu swą wdzięczność dla dwóch osób, które pomogły mu przetrwać trudny czas: dla Jana Sebastiana Bacha (jego fugi podziałały terapeutycznie) i dla żony, Klary Wieck. Stąd wielość szyfrów, cytatów i kryptocytatów, z wieńczącym Symfonię nawiązaniem do cyklu pieśni Beethovena Do dalekiej ukochanej. Gustav Mahler, dysponujący większą orkiestrą niż Schumann, dokonał reorkiestracji wszystkich jego symfonii. Retusze dotyczą nie tylko wzmocnienia. Równie istotne są momenty, w których Mahler upraszcza i rozświetla fakturę Schumanna. [Marcin Trzęsiok]
Najbliższe koncerty
