NOSPR / Tadeusz Wojciechowski - NOSPR

Nawiązania do średniowiecza były w muzyce modernizmu nierzadkie. Znajdowano w wiekach średnich (jak i zresztą w innych dawnych stylach) antidotum na romantyczną gorączkę, która na początku XX wieku stała się sztampą bez znaczenia. Tak przynajmniej sądziło pokolenie artystów, których pociągała estetyka dystansu i kult formy obiektywnej. Ale Carl Orff (1895-1982) nawiązywał do epoki wieków średnich w mniej typowy sposób. Nie interesowała go duchowość i asceza. Ważniejsza była dlań ludyczna strona tamtej epoki – jej teatralność z piętnem farsy, jej bluźnierstwa utrzymane w granicach obyczaju. Nie przypadkiem był Orff także wybitnym pedagogiem, który rozbudzał muzykalność dziecięcą za pomocą instrumentarium czysto perkusyjnego.

Carmina burana (1937) to monumentalna kantata sceniczna w trzech częściach. Opowiada o wiośnie, o uciechach Wenus i Bachusa. Ale ukrytą bohaterką tej alegorii jest Fortuna Imperatrix Mundi i jej kapryśne koło. Carmina burana szybko zyskały przychylność publiczności i władz nazistowskich. To nie przeszkodziło powojennej karierze utworu, który należy ulubionych „przebojów” klasycznych i cieszy się powodzeniem u szerokiej publiczności. Zawdzięcza tę pozycję swej szorstkiej prostocie, efektownym i rubasznym kontrastom. [Marcin Trzęsiok]